Forum Duszpasterstwo Powołań - Bracia Mniejsi Kapucyni - Kraków Strona Główna Duszpasterstwo Powołań - Bracia Mniejsi Kapucyni - Kraków
forum wymiany myśli
 
 FAQFAQ   SzukajSzukaj   UżytkownicyUżytkownicy   GrupyGrupy   GalerieGalerie   RejestracjaRejestracja 
 ProfilProfil   Zaloguj się, by sprawdzić wiadomościZaloguj się, by sprawdzić wiadomości   ZalogujZaloguj 

św. o. Leopold Mandić

 
Napisz nowy temat   Odpowiedz do tematu    Forum Duszpasterstwo Powołań - Bracia Mniejsi Kapucyni - Kraków Strona Główna -> Święci kapucyńscy
Zobacz poprzedni temat :: Zobacz następny temat  
Autor Wiadomość
admino
Administrator



Dołączył: 07 Cze 2006
Posty: 46
Przeczytał: 0 tematów

Ostrzeżeń: 0/5
Skąd: Kraków

PostWysłany: Pią 1:20, 02 Lut 2007    Temat postu: św. o. Leopold Mandić

Święty Leopold Mandić (1866 - 1942) to heroiczny spowiednik. Obok św. Jan Maria Vianney'a i św. Jan Nepomucena jest wzorem dla spowiedników...


Post został pochwalony 0 razy
Powrót do góry
Zobacz profil autora
Zobacz poprzedni temat :: Zobacz następny temat  
Autor Wiadomość
ana
Gość






PostWysłany: Sob 12:55, 03 Lut 2007    Temat postu:

sw.Leopold to sympatyczny swiety choc byl malego wzrostu wielki byl duchem
Powrót do góry
Zobacz poprzedni temat :: Zobacz następny temat  
Autor Wiadomość
Gość







PostWysłany: Śro 14:57, 25 Kwi 2007    Temat postu:

Rozdając Boże przebaczenie, stale pragnął udać się na misje. Tęsknił "za drugim brzegiem Adriatyku", za innym ludem, za służbą misjonarską. Przez lata nieustannie odnawiał swoje pragnienie pracy nad pojednaniem chrześcijaństwa. W notatkach czynionych przez Leopolda na odwrotach obrazków i luźnych kartkach, na przestrzeni lat powraca motyw oddania się Bogu w intencji pojednania z chrześcijaństwem wschodnim. Powoli odkrywa, że jego Wschód jest gdzie indziej, że jego praca dla wschodniego chrześcijaństwa ma inny charakter. Pełne odkrycie sposobu realizacji swojej misji dokonało się w bardzo prostym momencie. Opisuje tę sytuację generał Zakonu Kapucynów o. Paschalis Rywalski w orędziu wydanym z okazji beatyfikacji Leopolda: "Jak to się dzieje, Ojcze, że kiedyś tak bardzo pragnąłeś wyruszyć na misje i mówiłeś o tym z takim entuzjazmem, a teraz już więcej o tym nie mówisz?"

Takie pytanie postawił mu br. Oswald kilka lat po 1900 roku. "Niedawno temu - odpowiedział- miałem sposobność spotkać pewną świętą duszę i dać jej komunię. Gdy ją przyjęła, powiedziała mi: "Ojcze, Pan, Jezus kazał mi powiedzieć, że każda dusza, której tutaj pomożesz w spowiedzi, jest twoim Wschodem".

Dopiero wtedy w pełni zrozumiał plan Zbawiciela wobec swojego życia. W swoim dzienniku zapisał krótko:
każda dusza przychodząca do mnie, będzie dla mnie Wschodem. Apostołem ekumenizmu, misjonarzem Wschodu stawał się odpuszczając grzechy ludziom Zachodu, pomagając im jednoczyć się z Bogiem i pomiędzy sobą.

Jego malutka postura - ze względu na nią nazywano go "miniaturowym kapucynem" przygnieciona także wieloma chorobami, na które cierpiał, była symbolem radości i pokoju. Jego słowa, te wypowiadane w trakcie Sakramentu Pojednania i te z rozmów, listów, przynosiły ufność w Bożą Opatrzność, pomagały przezwyciężać trudne momenty życia. Myśli, aforyzmy zaczerpnięte z wypowiedzi, z listów św. Leopolda, stawały się często powtarzanymi sentencjami. Ojciec Leopold zmarł w Padwie w 1942 r., w 1976 został beatyfikowany, a w 1983 kanonizowany. Jego liturgiczne wspomnienie Kościół obchodzi 12 maja.

Papież Jan Paweł II w trakcie homilii w dniu kanonizacji powiedział: Co zostało po św. Leopoldzie? Komu i czemu służyło jego życie? Pozostali bracia i siostry, którzy stracili Boga, miłość, nadzieję. Biedne istoty ludzkie, które potrzebowały Boga i wzywały go, błagając o Jego przebaczenie, o, Jego pociechę, o , Jego pokój, o , Jego łagodność. Tym "biednym" św. Leopold ofiarowywał życie, za nich ofiarowywał swoje cierpienia i swoją modlitwę, a przede wszystkim celebrował Sakrament Pojednania. Tutaj przeżywał swój charyzmat. Niech ten wielki-mały Święty pomoże nam odkryć charyzmat, którym mamy służyć bliźnim.

Piotr Jordan Śliwiński OFMCap
Powrót do góry
Zobacz poprzedni temat :: Zobacz następny temat  
Autor Wiadomość
Gość







PostWysłany: Śro 14:58, 25 Kwi 2007    Temat postu:

Św. Leopold Mandić z Castelnuovo

Niewielu jest ludzi, którym tytuł "wielki mały człowiek" pasowałby tak wyśmienicie, jak świętemu Leopoldowi. Był mały, a nawet maleńki - miał tylko 135 centymetrów wzrostu, utykał, mówił dość niewyraźnie, przynajmniej na tyle, aby przełożeni nie zalecali mu kaznodziejstwa. W 1866 r. urodził się w Castelnovo w Dalmacji. W rodzinie doświadczył głębokiej miłości i pobożności, ale i biedy. Uczył się w niższym seminarium w Udine, habit kapucyński przyjął w 1884 r., a cztery lata później złożył śluby wieczyste. W 1890 r. został wyświęcony na kapłana.

Marzył o misjach w krajach Wschodu, chciał być apostołem jedności z chrześcijanami obrządków wschodnich. Nikt z przełożonych, mając na uwadze jego mizerną kondycję fizyczną, nie brał poważnie pod uwagę tej propozycji. Leopold "został tymczasowo skierowany do Padwy jako spowiednik". Spowiadał w Padwie blisko czterdzieści lat. W maleńkiej, dusznej celi, blisko wyjścia ze starego klasztoru, przyjmował tych wszystkich, którzy potrzebowali Bożego Miłosierdzia. Słuchał spowiedzi od dwunastu do piętnastu godzin dziennie. Zwykle nie potrzebował wielu słów, otrzymał od Pana Boga dar czytania w ludzkich sumieniach. Posługiwał z cierpliwością, nie ma ani jednego świadectwa o tym, aby św. Leopold niecierpliwił się, krzyczał. Jego pouczenia - krótkie, pełne treści, były jak pigułki Bożej mądrości.
Powrót do góry
Zobacz poprzedni temat :: Zobacz następny temat  
Autor Wiadomość
Gość







PostWysłany: Śro 14:59, 25 Kwi 2007    Temat postu:

Św. Leopold Mandić,

bo o nim mowa (ur. 1866, zm. 1942), to spowiednik heroiczny. Bez wątpienia sakrament pojednania stał się dla niego sposobem uświęcenia. Wskazuje na to chociażby data jego kanonizacji – 16 października 1983 roku, tuż po ogłoszeniu Adhortacji apostolskiej „Reconciliatio et Poenitentia” – dokumentu poświęconego pokucie i pojednaniu. Św. Leopold został w niej przedstawiony jako wzór dla spowiedników, obok innych znanych apostołów tego sakramentu, jak św. Jan Maria Vianney czy św. Jan Nepomucen. Ale nie tylko szafarze sakramentu pojednania mogą się uczyć od św. Leopolda Mandicia; ma on wiele do powiedzenia również penitentom.

Poczucie grzechu

Pierwsza rzecz godna uwagi to jego poczucie grzechu. Ojciec Leopold, godzinami słuchając grzechów swoich penitentów, nie utracił tego zbawiennego przekonania, że sam jest grzesznikiem. Wrażliwość na grzech, zdolność jego rozpoznania w życiu to swoisty „termometr” naszej więzi z Bogiem, naszego poczucia Boga. I na odwrót: im bliżej jesteśmy Boga, tym bardziej czujemy się grzesznikami, tym łatwiej rozpoznajemy grzech w naszym życiu, tym wrażliwsze staje się nasze sumienie. To paradoks właściwy chrześcijaństwu. Tymczasem ten charakterystyczny dla chrześcijaństwa związek mocno rozluźnił się w dzisiejszym świecie.

Poczucie grzechu i związane z nim poczucie Boga widać bardzo wyraźnie u naszego Świętego. Uwidacznia się ono przede wszystkim w częstym przystępowaniu do sakramentu pojednania. Osoba o wrażliwym sumieniu, jasno widząca swoje grzechy, pragnie często stawać przed Bogiem w akcie skruchy, by doświadczać Jego miłosierdzia. Według świadków procesu kanonizacyjnego ojciec Leopold spowiadał się prawie każdego dnia! Można pomyśleć, że wynikało to ze skrupułów, z nadmiernych wyrzutów sumienia, nie zaś z jego szczególnej wrażliwości, jednak inne fakty z jego życia przeczą takiej tezie. Skrupulat zwykle pozostaje chwiejny w decyzjach, nie jest w stanie jasno ocenić grzechu. Ojciec Leopold natomiast miał w tym względzie bardzo wyraźne rozeznanie.

Rady udzielane przez niego podczas spowiedzi niejednokrotnie okazywały się bardzo trafne. Umiał też być stanowczy w stosunku do penitentów, szczególnie wobec tych, którzy grzeszyli przeciw szóstemu przykazaniu. Nie przeszkadzało to jednak, aby przed jego konfesjonałem codziennie gromadziła się wielka rzesza ludzi. Pośród jego penitentów byli zarówno ludzie prości, jak i profesorowie uniwersytetów, księża oraz biskupi. Świadczy to o delikatności jego sumienia i niebywałej wrażliwości na grzech, które pomagały mu być wyrozumiałym wobec penitentów.
Powrót do góry
Wyświetl posty z ostatnich:   
Napisz nowy temat   Odpowiedz do tematu    Forum Duszpasterstwo Powołań - Bracia Mniejsi Kapucyni - Kraków Strona Główna -> Święci kapucyńscy Wszystkie czasy w strefie EET (Europa)
Strona 1 z 1

 
Skocz do:  
Możesz pisać nowe tematy
Możesz odpowiadać w tematach
Nie możesz zmieniać swoich postów
Nie możesz usuwać swoich postów
Nie możesz głosować w ankietach

fora.pl - załóż własne forum dyskusyjne za darmo
Powered by phpBB © 2001, 2005 phpBB Group
Regulamin